Onlangs was onze 5-jarige enorm verdrietig. Ze had een speelgoedje laten vallen en we konden er niet meer bij. Tranen, snot, hysterisch schreeuwen. The works. Mijn eerste reactie zou zijn: ‘Stil maar, geeft niks, kan gebeuren, komt wel goed, je hebt genoeg speelgoed.’ Dat soort zinnen zijn vast herkenbaar; we roepen ze als ouder allemaal. En dat is oké!
Maar, ik hield me in en deed het volgende. Ik nam haar op schoot en vroeg wat er gebeurd was. Ze vertelde huilend en snikkend wat er gebeurd was. Ik knuffelde haar en zei niks. Ze huilde gewoon door. Ik zei iets van: ‘Je bent verdrietig hè?’ ‘Jaaahaaaaahaaaa’ was zo ongeveer het antwoord. Ik bleef haar knuffelen en ze bleef huilen. Het duurde even maar toen werd het huilen wat rustiger en… wat deed ze tot mijn verbazing? Ze begon ideeën te spuien over hoe we het konden oplossen.
Ik moest m’n lachen inhouden, want de ideeën waren briljant én onhaalbaar. Denk aan: ‘Misschien kunnen we de hijskraan van hierachter vragen of hij het eruit wil halen?’ En: ‘Misschien kan ik vrienden worden met een vogel, zodat die het voor me kan pakken.’ En: ‘We kunnen een boom planten, dan kunnen de takken zo groeien dat het een trap wordt en dan kan ik erbij!’
Ik knikte, luisterde, murmelde wat bevestigends en bleef haar knuffelen. Toen werd ze steeds rustiger en kon ze weer gewoon praten. Ze moest zelfs even weer lachen. Papa had al beloofd dat hij het speelgoedje misschien wel kon redden, maar niet vandaag. Dus toen begon ze daarover en kwam haar realiteitszin weer naar boven. Ze kon weer helder denken, snapte dat we het nu niet konden oplossen en… ging weer spelen! Ze liet het compleet los! Dit hele proces duurde denk ik zo’n 10 minuten tot een kwartier.
Wauw… Ik was zo onder de indruk van het proces en van hoe mijn dochter omging met het verdriet. En, ik hoefde echt niks te doen. Nou ja, knuffelen en luisteren. Maar eigenlijk was dat alles. Ik hoefde alleen maar aanwezig te zijn, zodat zij door haar verdriet heen kon.
Ik vat het nog even voor je samen in stappen. Als je kind verdrietig is, volg dan deze stappen:
- Knuffel je kind.
- Bevestig dat je snapt hoe je kind zich voelt. (‘Je bent verdrietig hè?’) Zo voelt je kind zich begrepen.
- Knuffel je kind en doe niks. Echt, bijt op je lip, zet je tanden op elkaar. Je hoeft niks te zeggen, niks te doen, behalve er liefdevol te zijn.
- Laat je kind al zijn of haar verdriet eruit gooien, hoelang dat ook duurt.
- Luister naar je kind, mompel wat bevestigends, laat gewoon weten dat je luistert en je kind hoort.
- Blijf knuffelen en niks doen.
- Als je merkt dat je kind rustig wordt en weer helder kan nadenken, kun je weer wat meer in gesprek gaan.
- Laatste stap: wees verbaasd over hoe snel je kind het verdriet loslaat! En pak koffie of thee en geef jezelf een schouderklopje voor je geduld!
Heb je vragen? Laat het me dan weten. Ik denk graag met je mee.
En volg je me al op Instagram? Daar deel ik veel tips en informatie over opvoeding, ouderschap en kindercoaching!
No comment yet, add your voice below!